Het is geen toeval dat steeds meer koks van naam en faam zich storte op het verbeteren -heruitvinden zo u wil- van street food. Door de abonimabele kwaliteit van de vele industrieproducten waar deze sector van vergeven is, liggen de verbeterpunten voor het oprapen, en de markt ervoor is enorm. Frites en hamburgers zijn voor de hand liggende projecten, wie ermee ‘de diepte in gaat’ maakt liefhebbers blij en kan geld verdienen. De Thrill Grill van Robert Kranenborg is een mooi voorbeeld, eerder toonde de Vlaamse frites-golf al aan dat het systeem van de veredeling werkt.
Tweesterrenchef Ron Blaauw ontfermde zich over de hot dog. Een klassieker in veel verschijningsvormen, de meest voorkomende is een slungelige fabrieksknakworst in een even lang, smal broodje dat uit witte vlokken is opgetrokken, vaak aangeboden als een kant-en-klaar artikel dat alleen nog even in de magntron hoeft.
De hot dogs uit de kennel van Ron Blaauw berusten op een kwalitatieve deconstructie. Blaauw gaat uit van een puntbroodje van (melk)wit, uiteraard speciaal gebakken door een lokale bakker. Voor de worst werd gezocht naar (klassiek) varkensvlees, lam en kalf, gemaakt door Slagerij de Ridder in Ouderkerk a/d Amstel. Voor de toppings kon er flink uitgefreakt worden en dat is ook gebeurd. Hoofdstedelijk zuurleverancier Kesbeke tekende voor de zoetzure salsa’s.
9
